Burgerlijke vordering volgend op een misdrijf kan niet verjaren voor de verjaring van de strafvordering

Hof van Cassatie, 2e Kamer – 16 maart 2010, RW 2012-2013, 300

abstract:

Krachtens art. 26 Voorafgaande Titel Sv. verjaart de burgerlijke rechtsvordering volgend uit een misdrijf volgens de regels van het Burgerlijk Wetboek of van de bijzondere wetten die van toepassing zijn op de rechtsvordering tot vergoeding van de schade. Zij kan echter niet verjaren vóór de strafvordering.

Art. 2244 BW bepaalt dat een dagvaarding voor het gerecht, een bevel tot betaling of een beslag, betekend aan hem die men wil beletten de verjaring te verkrijgen, burgerlijke stuiting vormen.

Uit die bepalingen volgt dat wanneer de burgerlijke rechtsvordering tijdig voor de strafrechter is ingesteld, de verjaring ervan niet meer loopt totdat een in kracht van gewijsde gegane beslissing het geding beëindigd heeft. Ongeacht de verjaring van de strafvordering blijft de strafrechter bevoegd om de burgerlijke rechtsvordering te beoordelen.

Tekst arrest

AR nr. P.09.1519.N

L.V. t/ L.E.V.C. en L.P.L.C.

I. Rechtspleging voor het Hof

Het cassatieberoep is gericht tegen een arrest van het Hof van Beroep te Antwerpen, correctionele kamer, van 15 september 2009.

...

II. Beslissing van het Hof

Beoordeling

Tweede middel

1. Het middel voert schending aan van art. 26 Voorafgaande Titel Sv. en art. 2262 BW: daar de eiser tijdig, vóór de verjaring van de strafvordering, zijn burgerlijke rechtsvordering tot teruggave van de inbeslaggenomen gelden aan de faillissementsboedel voor de strafrechter had ingesteld, oordelen de appelrechters onterecht niet bevoegd te zijn om deze vordering te beoordelen.

2. Krachtens art. 4, eerste lid Voorafgaande Titel Sv. kan de burgerlijke rechtsvordering tezelfdertijd en voor dezelfde rechters worden vervolgd als de strafvordering.

Krachtens art. 26 Voorafgaande Titel Sv. verjaart de burgerlijke rechtsvordering volgend uit een misdrijf volgens de regels van het Burgerlijk Wetboek of van de bijzondere wetten die van toepassing zijn op de rechtsvordering tot vergoeding van de schade. Zij kan echter niet verjaren vóór de strafvordering.

Art. 2244 BW bepaalt dat een dagvaarding voor het gerecht, een bevel tot betaling of een beslag, betekend aan hem die men wil beletten de verjaring te verkrijgen, burgerlijke stuiting vormen.

Uit die bepalingen volgt dat wanneer de burgerlijke rechtsvordering tijdig voor de strafrechter is ingesteld, de verjaring ervan niet meer loopt totdat een in kracht van gewijsde gegane beslissing het geding beëindigd heeft. Ongeacht de verjaring van de strafvordering blijft de strafrechter bevoegd om de burgerlijke rechtsvordering te beoordelen.

3. Uit de stukken waarop het Hof vermag acht te slaan, blijkt dat:

– de eiser op de terechtzitting van 20 november 2002 voor de eerste rechter een akte van vrijwillige tussenkomst heeft neergelegd waarin hij verzocht “te zeggen voor recht dat de gelden die in het raam van huidige procedure werden in beslag genomen, (...) toekomen aan verzoeker q.q. in zijn hoedanigheid van curator van de gefailleerde vennootschap (...) en dienen te worden overgemaakt op de faillissementsrekening (...)”;

– bij vonnis van 22 januari 2003 de eerste rechter besliste de strafzaak ten laste van de verweerders af te splitsen en de behandeling ervan onbepaald uit te stellen; tevens stelde de rechtbank vast dat de vordering van de eiser, vrijwillig tussengekomen partij, niet beoordeeld kon worden en dat de behandeling ervan onbepaald diende te worden uitgesteld om deze samen met de strafvordering ten laste van de eerste verweerder te beoordelen;

– het beroepen vonnis van 17 januari 2007 oordeelde dat de strafvordering ten aanzien van de eerste verweerder voor de feiten AI, AII, AIII, AIV, BI en BII was vervallen ingevolge verjaring op 17 januari 2004, en ten aanzien van de tweede verweerder voor de feiten AII en BII vervallen was ingevolge verjaring op 19 mei 2003.

Het bestreden arrest oordeelt “dat de strafvordering vervallen was door verjaring vooraleer de eerste rechter geadieerd werd, zodat deze geen rechtsmacht meer had om nog te beslissen over de vordering van de [eiser] tot teruggave, ingesteld nadat de verjaring van de strafvordering reeds was ingetreden”. Aldus verantwoordt het zijn beslissing niet naar recht.

Het middel is gegrond.

...